عفونت با نایسریا مننژیتیدیس

عفونت با دیپلوکوک گرم-منفی نایسریا مننژیتیدیس (Neisseria meningitidis) مسئول مننگوکوکسمی حاد است، یک بیماری شدید که معمولاً در اپیدمی‌های کوچک رخ می‌دهد. نایسریا مننژیتیدیس از طریق قطرات تنفسی از فرد به فرد منتقل می‌شود و نازوفارنکس انسان تنها مخزن شناخته شده آن است.

شیوع و انتقال

توزیع این عفونت در سراسر جهان است و بین ۵ تا ۱۰ درصد از افراد در ایالات متحده در هر زمان ناقل هستند. عفونت‌ها معمولاً توسط سروگروه‌های A، B، C، Y و W-135 ایجاد می‌شوند و در مکان‌های شلوغ (مانند پادگان‌های نظامی و خوابگاه‌های دانشگاهی)، در میان افراد خانواده‌های مبتلا، و در زمستان و بهار شایع‌تر هستند. مردان ۳ تا ۴ برابر بیشتر از زنان به مننگوکوکسمی مبتلا می‌شوند. خطر افزایش‌یافته با نقص در کمپلمان (C5-9)، ایمونوگلوبولین‌ها، و پروپردین، بی‌طحالی (asplenia)، بیماری کبد، لوپوس اریتماتوس سیستمیک، انتروپاتی‌ها، و سندرم نفروتیک مرتبط است. مننگوکوکسمی حاد در بیماران مبتلا به HIV و هپاتیت C نیز گزارش شده است. در افراد ایمنی‌سالم، مننگوکوکسمی حاد در کودکان زیر ۴ سال و نوجوانان دیده می‌شود (و به ندرت در افراد در تمامی سنین، به ویژه در طول اپیدمی‌ها).

تصویر بالینی

تصویر بالینی مننگوکوکسمی حاد شامل سردرد، تهوع، استفراغ، و میالژی‌های شدید است که به سرعت به کاهش هوشیاری و ظاهری سپتیک در بیمار منجر می‌شود. بیماران ممکن است از عفونت قبلی دستگاه تنفسی فوقانی گزارش دهند. پتشی‌ها (petechiae) شایع‌ترین علامت پوستی هستند که در یک‌سوم تا نیمی از بیماران مبتلا دیده می‌شوند. تغییر وضعیت ذهنی، سفتی گردن، تشنج، و اختلال در راه رفتن نیز ممکن است رخ دهد. در بیماران بی‌طحال، مننگوکوکسمی برق‌آسا می‌تواند به سپسیس، افت فشار خون، شوک، و مرگ در عرض چند ساعت منجر شود. عوارض مننگوکوکسمی حاد شامل پریکاردیت/میوکاردیت، انعقاد داخل عروقی منتشر (DIC)، مننژیت و عواقب عصبی دائمی، آرتریت سپتیک، استئومیلیت، خونریزی آدرنال (سندرم واترهاوس-فریدریشسن)، قانقاریا، و مرگ است. نرخ مرگ و میر کلی بین ۵ تا ۱۰ درصد است؛ با این حال، مننگوکوکسمی همراه با DIC دارای نرخ مرگ و میر بیش از ۹۰ درصد است.

مننگوکوکسمی مزمن

مننگوکوکسمی مزمن با تب خفیف مداوم، بثورات پوستی، و آرتراژیا مشخص می‌شود و اغلب با گونوکوکسمی اشتباه گرفته می‌شود.